หลักการสำคัญของการแก้ปัญหา คือ การแก้ปัญหาที่ “ต้นตอ” ตัวแปรของปัญหาการจราจรคือ

1.จำนวนรถยนต์ที่เพิ่มขึ้นทุกปีและไม่มีการควบคุมจำกัดและกำจัดปริมาณรถยนต์แต่อย่างใด เรียกว่ามีเงินก็ซื้อได้เลยจะซื้อกี่คันก็ได้ รถเก่าแค่ไหนก็ยังนำมาใช้บนถนนได้

2.การกระจุกตัวของความเจริญของเมืองแบบรวมศูนย์ไว้ในเมืองเดียว เช่น ศูนย์ราชการ ศูนย์การศึกษา  สถานพยาบาล ศูนย์การค้า สถานบันเทิง สำนักงานต่างๆ ศูนย์คมนาคม และที่พักอาศัย เป็นต้น เมื่อความเจริญกระจุกตัว คนก็ต้องมาอยู่กันแบบรวมศูนย์และหลั่งไหลเข้ามาทำงานในเมืองกันอย่างหนาแน่น

3.การวางผังเมืองที่ไม่มีระเบียบแบบแผนไว้ล่วงหน้ามาก่อน ไม่มีการจัดแบ่งเขตพื้นที่ไว้อย่างเป็นระบบบล่วงหน้า เช่น การก่อสร้างขนาดใหญ่ ศูนย์การค้า ห้างค้าปลีก ค้าส่ง โรงแรม คอนโดมิเนียม ศูนย์ราชการ กระทรวง กรม กองต่างๆ จะสร้างตรงไหนก็ได้เต็มเมืองไปหมด

4.ระบบโครงข่ายคมนาคมทั้งในเมือง ชานเมือง จังหวัดรอบนอกไม่มีการวางแผนไว้ล่วงหน้าในการจัดการทั้งการเชื่อมโยง การรวมเป็นศูนย์กลาง และการกระจายเส้นทางการเดินทางที่ครอบคลุมทุกพื้นที่ของเมืองอย่างไม่มีประสิทธิภาพทั้งทางถนนบนดิน ใต้ดิน ทางราง ทางน้ำ ทางอากาศ

5.การบริหารและการจัดระบบจราจรทั้งโครงข่ายไม่มีประสิทธิภาพ หลายจุดใช้ตำรวจจราจรควบคุมและเปิด-ปิดสัญญาณไฟและการยืนโบกมือ เป่านกหวีต โทรโข่ง สัญญาณไฟบางแห่งก็เสีย หรือไม่ก็เปิดบ้าง ไม่เปิดบ้าง การจัดการพื้นที่การใช้ผิวจราจร (ถนน) ไม่เหมาะสมกับปริมาณรถ

6.การใช้กฎหมายในการบริการจัดการการใช้รถในเมืองไม่ได้ถูกนำมาใช้อย่างจริงจัง เช่น วันคู่ วันคี่ ทะเบียนเลขคี่ เลขคู่ ให้สลับวันวิ่ง และระบบโซนนิ่งห้ามเข้าและกำหนดเวลาวิ่ง เป็นต้น

7.ไม่มีการใช้แผนกลยุทธ์ในการบริหารจัดการจราจรอย่างจริงจัง นอกจากการไล่จับอย่างเข้มข้นด้วยการออกใบสั่งปรับจากกล้องวงจรปิดแบบเถรตรงโดยไม่มีวิจารณญาณเท่านั้น

ผู้มีส่วนในการแก้ปัญหา คือ

1.รัฐบาล (หน้าที่โดยตรง)

2.หน่วยงานราชการ (หน้าที่โดยตรง)

3.กรุงเทพมหานคร (หน้าที่โดยตรง)

4.ภาคธุรกิจเอกชน (ต้องร่วมมือและหน้าที่โดยอ้อม)

5.ภาคประชาชน (ต้องร่วมมือและหน้าที่โดยอ้อม)

สรุป การแก้ปัญหาจราจร

1.ต้องแก้ปัญหาที่ต้นตอไม่ใช่แก้ที่ปลายเหตุเท่านั้น ต้องมีการควบคุมการเพิ่มขึ้นของรถยนต์และลดปริมาณรถยนต์ที่มีอยู่ลงด้วย

2.กระจายความเจริญและศูนย์กลางต่างๆ ออกไปไว้เมืองอื่นๆ ด้วยนอกจากกรุงเทพลดการกระจุกตัว

3.วางผังเมืองและกำหนดโซนนิ่งใหม่รองรับอนาคตไม่ให้มีการก่อสร้างอาคารขนาดใหญ่แบบไร้ทิศทางและมีแผนรองรับรวมถึงการบริหารจัดการการออกแบบและการใช้ถนน การตัดถนน การสร้างสะพาน อุโมงค์ข้ามทางแยก ทางลัดต่างๆ ให้เกิดประโยชน์สูงสุดและคุ้มค่าทั้งในระยะสั้นและระยะยาว

4.จัดระบบโครงข่ายการจราจรเชื่อมต่อกันอย่างมีประสิทธิภาพทั้งการเดินทางต่างระบบหรือระบบเดียวกันและการจ่ายค่าโดยสารแบบครั้งเดียวใช้ได้ทั้งระบบการเดินทาง

5.ใช้เทคโนโลยี Digital, Big Data, ML, Drone, AI ในการจัดระบบและประมวลผลการจราจรทั้งโครงข่ายแทนคน

6.ใช้กลยุทธ์สร้างแรงจูงใจฟรีทุกการเดินทางในเมือง รถเมล์ รถไฟฟ้าใต้ดิน บนดิน เรือ แทนการใช้รถส่วนตัว  

7.ลดการติดต่อที่ต้องมีการเดินทางไปด้วยตนเอง เป็นการติดต่อผ่าน Applications หรือช่องทาง Digital แทนทั้งหมด

8.จัดระบบเวลาการทำงานทั้งภาครัฐและเอกชนใหม่เพื่อลดการใช้ถนนร่วมกันในเวลาเดียวกัน

9.บังคับใช้กฎหมายที่เกี่ยวกับวินัยการใช้รถ ใช้ถนนอย่างเข้มข้นและมีประสิทธิภาพ  

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรปัญหาจราจรจะยังคงมีอยู่ต่อไปตราบใดที่ยังมีเมืองขนาดใหญ่และคนหลายล้านคนมาอยู่อาศัยร่วมกัน ไม่มีวิธีการใดที่จะแก้ปัญหาได้ 100%