อร้อยอร่อยคงไม่มีใครที่ไม่ชอบกินของอร่อยนะ

คนเรากินอาหารไม่ใช่เพียงแค่ประโยชน์ที่เราต้องการเท่านั้นแต่เรายังต้องการ “ความอร่อย” ด้วยและนี่คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้ร้านอาหารหลายร้านมียอดขายที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว บางครั้งร้านอยู่ติดกันเลยแต่ร้านหนึ่งขายดีมาก อีกร้านไม่มีคนเข้าร้านเลยเพราะความอร่อยของอาหารนั่นเองที่ทำให้ผลลัพธ์ในการขายแตกต่างกัน บางร้านอยู่ไกลมากตั้งอยู่ในที่ลับไปก็ยากแต่ก็มีคนตามไปกินเป็นประจำเหตุผลก็เพราะ “ความอร่อย” อีกเช่นเคยที่ทำให้คนตามไปกินบางคนบอกว่า “ความอร่อย” ไม่ใช่จุดขายของร้านอาหารเพราะการทำอาหารอร่อยคือเรื่องพื้นฐานของทุกร้านที่ต้องมีเหมือนกันทุกร้าน แต่ความจริงแล้วทุกร้านไม่ได้ทำอาหารอร่อยทุกร้านแต่อย่างใด ถ้าจะแยกระดับความอร่อยก็คือ

ระดับ1. รสชาติอร่อยมาก อร่อยสุดๆ โคตรอร่อย (กินร้านไหนก็ไม่เหมือนกินร้านนี้)

ระดับ2. รสชาติอร่อย (พอหาร้านกินที่อร่อยใกล้เคียงกันได้)

ระดับ3. รสชาติปกติธรรมดาทั่วไปไม่ดีไม่แย่ เรียกว่าอร่อยยังไม่ได้ ไม่อร่อยก็ไม่เชิง (หากินได้ทั่วไปไม่ยาก)

ระดับ4. รสชาติห่วยเรียกว่าบัดซบเลยก็ว่าได้ (หากกินขี้ได้คงอร่อยกว่าอาหารร้านนี้) (ร้านพวกนี้มีเยอะในท้องตลาด) เพราะคิดว่าเปิดร้านขายอาหารมันง่ายแต่ไม่มีฝีมือการทำอาหารที่ถูกต้องและไม่รู้จักความอร่อยเป็นไง

แต่สิ่งที่หายากมากๆ คือ ความอร่อยแบบ “ครบเครื่อง” คือทุกอย่างที่เป็น Set ของอาหารชุดนั้นต้องอร่อยและดีทุกอย่าง เช่น ข้าวมันไก่ จะประกอบไปด้วย ไก่, ข้าว ,น้ำจิ้ม ,น้ำซุป ,ผักเคียง (แตงกวา) บางร้านไก่อร่อย ข้าวไม่อร่อย บางร้านข้าวอร่อย ไก่ไม่อร่อย บางร้านไก่ ข้าวอร่อย แต่น้ำจิ้มไม่อร่อย บางร้านไก่อร่อย ข้าวไม่อร่อย แต่น้ำซุปอร่อย บางร้านแตงกวาเหลืองเหี่ยวมาเลยก็มี แต่มีบางร้านที่ ไก่ ข้าว น้ำจิ้ม น้ำซุปและแตงกวาสดใหม่อร่อยครบทุกอย่าง แต่บอกเลยว่าหาร้านอย่างนี้ยากมาก เพราะมันคือความพิถีพิถันของเจ้าของร้านหรือเชฟที่ทำอาหารคนนั้นให้ความสำคัญต่อการขายและต่อลูกค้าอย่างมาก